Ναι, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι καλό πράγμα. Δεν θα βρεις πολλούς που να υποστηρίξουν πως μπορείς να συνεχίζεις επ άπειρον χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που υποστηρίζουν πως σε περιόδους κρίσης είναι καλό να ρίχνεις λεφτά και ας μπαίνεις μέσα για 1-2 χρόνια, για να βγεις γρήγορα απ την κατρακύλα. Αλλά ας τους αφήσουμε αυτούς, όχι γιατί είναι χαζή η άποψή τους αλλά γιατί στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει κρίση. Σε κατάσταση κρίσης θα μπορούσε κανείς να πει πως ήμασταν το 2009, όταν έπρεπε να παρθούν κάποιες κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις αφού το οικονομικό τοπίο άλλαζε απότομα. Έκτοτε και για 4 χρόνια δεν έχουμε καμία απότομη αλλαγή. Κατρακυλήσαμε στον τρίτο κόσμο με σταθερά κι αποφασιστικά βήματα. Σε κρίση, είσαι όταν σε χωρίζει. Τέσσερα χρόνια μετά, απλά έχεις μοναξιές.
Το πρωτογενές πλεόνασμα λοιπόν -αν δεν είσαι υπερδύναμη ώστε να μην τολμά κανείς να σε ρίξει σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεωκοπίας» και να σε πετάξουν απ τις αγορές- είναι ψιλοαπαραίτητο. Δεν χρειάζεται να χεις σπουδάσει οικονομικά για να ξέρεις πως όταν μπαίνεις μέσα κάθε μήνα θα δανείζεσαι ολοένα και περισσότερα για να τη βγάζεις. Ούτε αμφισβητεί κάποιος πως αν έχεις πρωτογενές πλεόνασμα, έχεις ακόμα ένα διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους δανειστές σου εφόσον δυνητικά μπορείς να παγώσεις προσωρινά τις αποπληρωμές των δανείων και να μη δανείζεσαι και παρ όλα αυτά να επιβιώσεις.
Το αστείο δεν είναι πως ο Σαμαράς δήλωσε στη ΔΕΘ οτι το 2013 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Το αστείο είναι πως δυστυχώς μάλλον θα έχουμε. Αλλά the joke is on us, όπως θα λέγανε και οι πρωταθλητές του δημοσίου ελλείμματος από την άλλη πλευρά του ατλαντικού. Είναι πολύ εύκολο να παρουσιάσεις πλεόνασμα όταν ξεπουλάς την περιουσία σου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΟΠΑΠ: Η πώληση του 33% θα αποφέρει 652 εκ. ευρώ. Τα κέρδη του ΟΠΑΠ το 2012 ήταν 505 εκ. ευρώ. Που σημαίνει πως η κυβέρνηση πούλησε το 33% μιας επιχείρησης για να βγάλει σε μια χρονιά, τα χρήματα που θα έβγαζε ούτως ή άλλως σε τέσσερα χρόνια. Θα παρουσιάσει δηλαδή έσοδα τη χρονιά της πώλησης, αλλά θα είναι 170 εκ. ευρώ μείον για όλα τα επόμενα χρόνια.
Κι ας μη συνυπολογίσουμε το κοινωνικό κόστος της μετατροπής οργανισμών υποδομής όπως είναι η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και το νερό σε ιδιωτικούς. Όχι πως η ΔΕΗ κι ο ΟΤΕ λειτουργούν ως δημόσιες υπηρεσίες τα τελευταία 10 χρόνια, με όρους κερδοφορίες κινούνται κι αυτές. Αλλά τουλάχιστον -θεωρητικά πάντα, θέλει και πολιτική βούληση- όταν έχεις υπό τον έλεγχό σου τις υποδομές μπορείς να σχεδιάσεις μακροχρόνιες επενδύσεις αναβάθμισής τους, που μπορεί μεν να τις αποσβέσεις σε βάθος δεκαετιών, αλλά οι υπηρεσίες που θα προσφέρονται θα φέρουν άνθιση σε άλλους τομείς (π.χ. τεχνολογικούς), για τους οποίους ο ιδιώτης ιδιοκτήτης δεν έχει λόγο να ενδιαφερθεί. Θα πρεπε να ενδιαφέρει για παράδειγμα ένα κράτος, το να έχουν όλοι οι πολίτες του πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ ώστε να μη μεγαλώσει μια γενιά τεχνολογικά αναλφάβητων πολιτών. Ώστε να έχει καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, μορφωμένους καταναλωτές κτλ κτλ Ένας ΟΤΕ λοιπόν που δεν τον ενδιαφέρει μόνο να μεγιστοποιεί κάθε χρόνο το κέρδος στον ισολογισμό του, μπορεί στην πραγματικότητα να επιφέρει πολλαπλάσια κέρδη σε μια χώρα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Να το βράσω λοιπόν το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 ή 2014 αν αυτό βγει πουλώντας τη δημόσια περιουσία. Οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες του μηδενικού κράτους, ας μας εξηγήσουν πρώτα γιατί στο 80% των χωρών της Αφρικής (και γενικότερα του τρίτου κόσμου) που έχουν ακολουθήσει το δρόμο που προτείνουν, οι πολίτες παραμένουν πάμφτωχοι και τα επίπεδα θνησιμότητας και αναλφαβητισμού υψηλά. Ας μας εξηγήσουν τι καταφέρανε στη Γκάνα, μια χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο και πόσο καλά δούλεψε εκεί το να πουλήσουν τα πάντα. Κι ας μας εξηγήσουν τέλος, πώς βοηθάει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα το ελληνικό δημόσιο, το να πουλάει περιουσιακά στοιχεία που του αποφέρουν κέρδη (και μάλιστα σε τόσο χαμηλές τιμές όπως τώρα).
Η φωτό είναι του Antistachef
http://antistachef.wordpress.com/
Clopy 
#1 by Fani on 10 Σεπτεμβρίου, 2013 - 4:50 μμ
τα οποία έσοδα από την πώληση του 33% του οπαπ είναι πλασματικά, αφού η emma delta αγόρασε με δανεικά λεφτά. δύο δάνεια από την εθνική και την πειραιώς, τα οποία δόθηκαν με πολιτική παρέμβαση σαμαρά. δηλαδή ανακεφαλαιοποιήσαμε τις τράπεζες, το φορτωθήκαμε αυτό σαν δημόσιο χρέος, και ύστερα δώσαμε λεφτά της ανακεφαλαιοποίησης για να αγοράσουν μερικοί ιδιώτες το 33% μιας από τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις.
σαν να λέμε, χρεώσαμε το σπίτι μας για να μπορούμε να δώσουμε λεφτά να μας το αγοράσουν.
#2 by clopy on 10 Σεπτεμβρίου, 2013 - 6:08 μμ
Καλά δεν το συζητάω. Δοκιμασμένη συνταγή. Κάπως έτσι δεν αγόρασε κι η Ελληνικός Χρυσός τα κοιτάσματα στη Χαλκιδική; Αλλά ακόμα και με δικά τους λεφτά να τα αγοράζανε, πάλι προβληματικό θα ήταν.
#3 by Fani on 11 Σεπτεμβρίου, 2013 - 2:53 μμ
Σωστό. δεν διαφωνώ ότι και πάλι προβληματικό θα ήταν. το ότι τα λεφτά προέρχονται από τις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, το κάνει απλά ακόμη πιο γελοίο το θέμα.
διαφωνώ όμως στο ότι πρωτογενές πλεόνασμα μάλλον θα εμφανιστεί.
τι εννοώ: δεν μπορεί να παρουσιαστεί πρωτογενές πλεόνασμα από την πώληση της δημόσιας περιουσίας, αφού ακόμα και αν προκύψουν αυξημένα έσοδα από αυτές τις πωλήσεις (έτσι φαντάζομαι ότι το εννοείς, με απλά μαθηματικά εσόδων-εξόδων όπου τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα κλπ και αφήνοντας στην άκρη το ότι τα έξοδα για τα οποία μιλάμε είναι έξοδα τοκογλυφικά, προκύπτουν δηλαδή από δάνεια κλπ και όχι από τα λειτουργικά έξοδα της παραγωγικής διαδικασίας κλπ), αυτό το οποίο προκύπτει εν τέλει δεν είναι πρωτογενές πλεόνασμα.
αυτό που ενδεχομένως να παρουσιαστεί από τα μαζικά ξεπουλήματα είναι λογιστικό πλεόνασμα, που ωστόσο είναι κάτι διαφορετικό. το πρωτογενές πλεόνασμα αφορά πρωτίστως και κυρίως παραγωγικό πλεόνασμα- δηλαδή πλεόνασμα που προκύπτει από πρωτογενή/δευτερογενή/τριτογενή παραγωγή και όχι από χρηματιστηριακή δραστηριότητα (στην οποία ουσιαστικά εγγράφεται αυτή η λογική της λογιστικής διαχείρισης μέσω πωλήσεων εδώ και εκεί για να βγει το ταμείο συν).
όπως το αντιλαμβάνομαι, δηλαδή, αυτό που ξεπουλάμε είναι η πρωτο/δευτερο/τριτογενής παραγωγική δυνατότητα για να κερδίσουμε ένα βραχυπρόθεσμο λογιστικό πλεόνασμα, χωρίς ουσιαστικά να λύνεται το πρόβλημα της μακροπρόθεσμης παραγωγικής ανασυγκρότησης.
και ένα σχόλιο: σε επόμενη φάση νομίζω ότι πρέπει να θίξουμε και το ζήτημα της ιδιωτικής περιουσίας και όχι μόνο της δημόσιας. αφού και το ξεπούλημα των μικρών επιχειρήσεων σε μεγαλοομίλους επιχειρήσεων που αποκτούν μονοπωλιακό χαρακτήρα, εγγράφεται στην ίδια λογική της λογιστικής διαχείρισης της κατάστασης ως κρίσης χρέους (το οποίο φαίνεται να μπορεί να λυθεί με μεταφορά χρημάτων στις τράπεζες, σε ιδιώτες, στο δημόσιο, στην κάλυψη των δανείων, πίσω στις τράπεζες κοκ) και όχι ως πρωτίστως παραγωγικής κρίσης.
η παραγωγική κρίση σε μια καπιταλιστική οικονομία δημιουργεί και κρίση χρέους και ναι ένα χτύπημα στην δημόσια περιουσία είναι απόλυτα καταστρεπτικό. ωστόσο, όταν κάνουμε ένα βήμα πίσω και ανοίξουμε το κεφάλαιο του τι σημαίνει παραγωγική κρίση, νομίζω ότι αναγκαστικά πρέπει να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων αλλά και των ιδιωτικών μικρών επιχειρήσεων.
#4 by tespa on 13 Σεπτεμβρίου, 2013 - 11:12 πμ
“εαν δεν γνωρίζεις τις θέσεις του εχθρού και εκατό μάχες να δώσεις θα τις χάσεις όλες”
Τσο-και-Λο, Κινέζος φιλόσοφος του 2ου αιώνα πχ
Φίλε κλόπυ, ελπίζω τα ερωτήματα που θέτεις να είναι ρητορικά. Η πολιτική που εφαρμόζεται στηρίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη λογική. Αν δεν την κατανοούμε κι απλά την ξορκίζουμε με αφορισμούς είμαστε καταδικασμένοι να χάνουμε. Βέβαια στην περίπτωσή μας έχουμε κι ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Οι εντολοδόχοι που μας κυβερνούν δεν έχουν καταλάβει ούτε αυτοί την πολιτική που καλούνται να εφαρμόσουν.
Δεν σκοπεύω εδώ, τώρα, να αναπτύξω τα επιχειρήματα του αντίπαλου, αν και θα ήταν πολύ εύκολο.
Φιλιά