Κρυφτείτε χωριανοί! Έρχεται το πρωτογενές πλεόνασμα!

Ναι, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι καλό πράγμα. Δεν θα βρεις πολλούς που να υποστηρίξουν πως μπορείς να συνεχίζεις επ άπειρον χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που υποστηρίζουν πως σε περιόδους κρίσης είναι καλό να ρίχνεις λεφτά και ας μπαίνεις μέσα για 1-2 χρόνια, για να βγεις γρήγορα απ την κατρακύλα. Αλλά ας τους αφήσουμε αυτούς, όχι γιατί είναι χαζή η άποψή τους αλλά γιατί στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει κρίση. Σε κατάσταση κρίσης θα μπορούσε κανείς να πει πως ήμασταν το 2009, όταν έπρεπε να παρθούν κάποιες κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις αφού το οικονομικό τοπίο άλλαζε απότομα. Έκτοτε και για 4 χρόνια δεν έχουμε καμία απότομη αλλαγή. Κατρακυλήσαμε στον τρίτο κόσμο με σταθερά κι αποφασιστικά βήματα. Σε κρίση, είσαι όταν σε χωρίζει. Τέσσερα χρόνια μετά, απλά έχεις μοναξιές.

Το πρωτογενές πλεόνασμα λοιπόν -αν δεν είσαι υπερδύναμη ώστε να μην τολμά κανείς να σε ρίξει σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεωκοπίας» και να σε πετάξουν απ τις αγορές- είναι ψιλοαπαραίτητο. Δεν χρειάζεται να χεις σπουδάσει οικονομικά για να ξέρεις πως όταν μπαίνεις μέσα κάθε μήνα θα δανείζεσαι ολοένα και περισσότερα για να τη βγάζεις. Ούτε αμφισβητεί κάποιος πως αν έχεις πρωτογενές πλεόνασμα, έχεις ακόμα ένα διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους δανειστές σου εφόσον δυνητικά μπορείς να παγώσεις προσωρινά τις αποπληρωμές των δανείων και να μη δανείζεσαι και παρ όλα αυτά να επιβιώσεις.

Το αστείο δεν είναι πως ο Σαμαράς δήλωσε στη ΔΕΘ οτι το 2013 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Το αστείο είναι πως δυστυχώς μάλλον θα έχουμε. Αλλά the joke is on us, όπως θα λέγανε και οι πρωταθλητές του δημοσίου ελλείμματος από την άλλη πλευρά του ατλαντικού. Είναι πολύ εύκολο να παρουσιάσεις πλεόνασμα όταν ξεπουλάς την περιουσία σου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΟΠΑΠ: Η πώληση του 33% θα αποφέρει 652 εκ. ευρώ. Τα κέρδη του ΟΠΑΠ το 2012 ήταν 505 εκ. ευρώ. Που σημαίνει πως η κυβέρνηση πούλησε το 33% μιας επιχείρησης για να βγάλει σε μια χρονιά, τα χρήματα που θα έβγαζε ούτως ή άλλως σε τέσσερα χρόνια. Θα παρουσιάσει δηλαδή έσοδα τη χρονιά της πώλησης, αλλά θα είναι 170 εκ. ευρώ μείον για όλα τα επόμενα χρόνια.

Κι ας μη συνυπολογίσουμε το κοινωνικό κόστος της μετατροπής οργανισμών υποδομής όπως είναι η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και το νερό σε ιδιωτικούς. Όχι πως η ΔΕΗ κι ο ΟΤΕ λειτουργούν ως δημόσιες υπηρεσίες τα τελευταία 10 χρόνια, με όρους κερδοφορίες κινούνται κι αυτές. Αλλά τουλάχιστον -θεωρητικά πάντα, θέλει και πολιτική βούληση- όταν έχεις υπό τον έλεγχό σου τις υποδομές μπορείς να σχεδιάσεις μακροχρόνιες επενδύσεις αναβάθμισής τους, που μπορεί μεν να τις αποσβέσεις σε βάθος δεκαετιών, αλλά οι υπηρεσίες που θα προσφέρονται θα φέρουν άνθιση σε άλλους τομείς (π.χ. τεχνολογικούς), για τους οποίους ο ιδιώτης ιδιοκτήτης δεν έχει λόγο να ενδιαφερθεί. Θα πρεπε να ενδιαφέρει για παράδειγμα ένα κράτος, το να έχουν όλοι οι πολίτες του πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ ώστε να μη μεγαλώσει μια γενιά τεχνολογικά αναλφάβητων πολιτών. Ώστε να έχει καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, μορφωμένους καταναλωτές κτλ κτλ Ένας ΟΤΕ λοιπόν που δεν τον ενδιαφέρει μόνο να μεγιστοποιεί κάθε χρόνο το κέρδος στον ισολογισμό του, μπορεί στην πραγματικότητα να επιφέρει πολλαπλάσια κέρδη σε μια χώρα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Να το βράσω λοιπόν το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 ή 2014 αν αυτό βγει πουλώντας τη δημόσια περιουσία. Οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες του μηδενικού κράτους, ας μας εξηγήσουν πρώτα γιατί στο 80% των χωρών της Αφρικής (και γενικότερα του τρίτου κόσμου) που έχουν ακολουθήσει το δρόμο που προτείνουν, οι πολίτες παραμένουν πάμφτωχοι και τα επίπεδα θνησιμότητας και αναλφαβητισμού υψηλά. Ας μας εξηγήσουν τι καταφέρανε στη Γκάνα, μια χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο και πόσο καλά δούλεψε εκεί το να πουλήσουν τα πάντα. Κι ας μας εξηγήσουν τέλος, πώς βοηθάει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα το ελληνικό δημόσιο, το να πουλάει περιουσιακά στοιχεία που του αποφέρουν κέρδη (και μάλιστα σε τόσο χαμηλές τιμές όπως τώρα).

Η φωτό είναι του Antistachef
http://antistachef.wordpress.com/

Θέλω εσένα στον αγώνα ενάντια στα ιντερνετικά παπαγαλάκια

Εδώ και καιρό, παρακολουθώ κυρίως την τρέχουσα ειδησεογραφία μέσω του Google News και ενός-δυο ειδικότερων site που επισκέπτομαι καθημερινά.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καταλήγω σε πολλά διαφορετικά ιντερνετικά μέσα για να διαβάσω τις ειδήσεις που θέλω μου τραβάν την προσοχή. Εδώ και ένα-δυο χρόνια, είναι παραπάνω από εμφανές πως σε κάποια από αυτά γράφουν πληρωμένοι κομματικοί σχολιαστές της Χρυσής Αυγής.  Διαβάστε μια -οποιαδήποτε- πολιτική είδηση στο Πρώτο Θέμα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες όμως, έχω παρατηρήσει μια ραγδαία αύξηση και των πασοκοσχολιαστών. Κι όχι μόνο στα φιλοπασοκοκυβερνητικά πόρταλς (έθνος κτλ), αλλά σχεδόν παντού. Αύξηση αναντίστοιχη με το κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία. (Εκτός αν κάποιος είδε κάποια ραγδαία αλλαγή στη δημοτικότητα του Μπένι πρόσφατα, να μου το πει να αλλάξω χώρα). Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως αυτό συμβαίνει κυρίως στα site που επιτρέπουν τον ανώνυμο σχολιασμό (Έθνος, Πρώτο Θέμα κ.α.) κι όχι σε αυτά που απαιτείται π.χ. να συνδεθείς με το facebook account σου για να σχολιάσεις.

Στην αρχή γελούσα, αλλά σιγά-σιγά παρατήρησα πως αυτά τα δεκάδες χρυσαυγίτικα, πασοκικά ή νεοδημοκρατικά σχόλια μου προκαλούν απαισιοδοξία. Αυτός είναι κι ο στόχος: Να αλλάξουν το κλίμα κι από εκεί που είναι μια μισητή μειοψηφία να δείχνουν πως είναι πλειοψηφία στην κοινωνία. Να αισθανθούμε μόνοι μας μέσα σε ένα πλήθος απολίτιστων φανατισμένων, κομματικών υπαλλήλων. Αλλά αν αυτοί έχουν κομματικά στελέχη και σχολιαστές υπηρεσίας, εμείς έχουμε τους αριθμούς.  Είναι και θα παραμείνουν μια μισητή μειοψηφία. Γι αυτό πλέον αποφάσισα όποτε επισκέπτομαι μια είδηση να αφήνω και ένα-δυο σχόλια. Αν δεν έχω χρόνο δεν διαβάζω καν κανένα σχόλιο από κάτω. Όταν δεν έχω καθόλου χρόνο δεν γράφω καν επιχειρήματα. Δεν χρειάζεται. Ούτε αυτοί γράφουν. Ο επόμενος όμως που θα διαβάσει, θα ξέρει πως δεν είναι μόνος του. Θα δει πως τα περισσότερα σχόλια είναι ενάντια στη Χρυσή Αυγή, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, των Αναρχικών, των καταλήψεων ή οτι ενδιαφέρει τον καθέναν και εκνευρίζει Αυτούς 🙂

Γι αυτό λοιπόν, αφήστε κι εσείς μαζί μου την κουτσουλιά σας στο Πρώτο Θέμα, το Έθνος ή όπου αλλού βλέπετε πως μπορείτε. Όσους κομματικούς και να πληρώσουν, είμαστε πολύ περισσότεροι. Θέλω μόνο 5 λεπτά από το χρόνο σας (όπως έλεγε κι ο Γιαννάκης).

και επιτέλους να συλληφθεί αυτός ο Πάντσο Βίλλα. Έχει γίνει κέντρο ανομίας.

 

Αλληλεγγύη στον Πάσχο Μανδραβέλη

Φίλοι αναγνώστες ζω ένα μικρό δράμα. Είναι αλήθεια πως μεγάλο μέρος των άρθρων του τρέχοντος ιστολογίου ασχολείται με τις (ουκ ολίγες) βλακείες που έχει πει κατά καιρούς ο Μανδραβέλης. Δεν είναι λίγοι λοιπόν οι φίλοι που με αφορμή την αποκάλυψη του διορισμού της γυναίκας του Πάσχου αναρωτιούνται (δυστυχώς) μεγαλόφωνα: «Γιατί δε γράφεις ρε μαλάκα τίποτα για το Μανδραβέλη τώρα;». Κι εγώ τους φίλους μου τους εκτιμώ παρ όλο που με λένε μαλάκα.

Η γυναίκα του Πάσχου λοιπόν ήταν αποσπασμένη (από τη θέση της στο ΙΚΑ) στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου το ίδιο διάστημα που ο Πάσχος εξυμνούσε το πόσο σημαντικός πολιτικός είναι το αφεντικό της. Ε και; Δεν πρέπει εδώ να αναγνωρίσουμε πως ο Πάσχος πολεμούσε το υπερμεγέθες δημόσιο παρ όλο που η γυναίκα του ήταν διορισμένη στο ΙΚΑ;  Πως ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου κατακεραυνώνει τους «αργόμισθους που πληρώνουμε από τους φόρους μας» ενώ ο ίδιος είναι συνταξιούχος της Τράπεζας της Ελλάδος;  Πως ο Παπαχρήστος των Νέων εργαζόταν (μεταξύ άλλων) εφτά χρόνια στο ΑΠΕ και δύο χρόνια στο Γραφείο Τύπου των Μακεδονικών Αερογραμμών; Και αυτά τα δύο χρόνια – όπως λέει ο ίδιος- εργάστηκε σκληρά. Υπάρχει εξάλλου άνθρωπος που να μην έχει ακούσει τις Μακεδονικές Αερογραμμές;

Ας μην ξεφεύγουμε όμως. Γιατί ο Πάσχος αγαπητέ αναγνώστη είναι κατά βάθος αντισυμβατικός άνθρωπος. Αντιεξουσιαστής στην εξουσία, ενάντια στο Δημόσιο ενώ η γυναίκα του δουλεύει σε πολιτικό γραφείο Υπουργού, αντισυνδικαλιστής αλλά και συνδικαλιστής της ΕΣΗΕΑ (κατά διαστήματα),  πολιτικός σχολιαστής αλλά και χάκερ, άνθρωπος αλλά και παπαγάλος. Και έρχεται τώρα η παλαβή αριστερά να πατήσει σ αυτές του τις αντιθέσεις για να εμποδίσει την κάθαρση της χώρας από τα χρόνια προβλήματα που την έριξαν στη χρεωκοπία. Οι ψηφιακές πέτρες στον Πάσχο «σύντροφοί», δεν είναι μόνο λιθοβολισμός ενός κακού δημοσιογράφου. Λιθοβολούνται οι διαρθρωτικές αλλαγές. Οι θυσίες του ελληνικού λαού. Οι αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας.

Στην τελική, είναι ο Πάσχος σχιζοφρενής «σύντροφοι» της Παλαβής Αριστεράς ή εσείς; Ζητάτε να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά σας φαίνεται περίεργο που ο Αλαφούζος πληρώνει έναν δημοσιογράφο που βγάζει συχνά στοιχεία απ το μυαλό του; Ο Αλαφούζος «σύντροφοι» είναι από τους πιο φιλάνθρωπους επιχειρηματίες στη χώρα. Και δεν είναι μόνο πολλοί δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ και της Καθημερινής που θα ήταν άνεργοι χωρίς αυτόν. Η φιλανθρωπία του εκτείνεται πλέον και στο ποδόσφαιρο. Δηλαδή αν απολυθεί ο Φορναρόλι που παίρνει 35.000 ευρώ το μήνα και επιβαρυνθεί ο ΟΑΕΔ θα είστε ευχαριστημένοι εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ; Από πότε η αριστερά προκρίνει την αξιοκρατία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό; Ή μήπως τόσα χρόνια δεν ήσασταν οι ίδιοι που του φωνάζατε «άξιος ο μισθός σου»; Γι αυτό λοιπόν,

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΑΣΧΟ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

To Δώρο του Θανάτου: Για τη φρενίτιδα της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης

Έπεσα μέσω μια φίλης στο παρακάτω άρθρο του Monbiot για τη κουλτούρα της κατανάλωσης. Ίσως είναι πιο καλογραμμένο από άλλα, ίσως απλά λόγω κρίσης αυτή τη φορά να μου φάνηκε πιο σημαντικό, σε κάθε περίπτωση το μετέφρασα για όποιον ενδιαφέρεται και το παραθέτω χωρίς πολλά σχόλια, αφού στα περισσότερα συμφωνώ. Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στη μετάφραση, απλά προσπάθησα να διατηρήσω το νόημα οπότε οι αγγλομαθείς αν προτιμούν μπορούν να το διαβάσουν απευθείας εδώ

To Δώρο του Θανάτου
Του George Monbiot, δημοσιεύτηκε στη Guardian στις 11 Δεκέμβρη 2012

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.

Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).

Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.

Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.
Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν «προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά». Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.

Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.

Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν «κατανάλωση τίνος πράγματος;». Όταν όλα τα «θέλω» και τα «χρειάζομαι» έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του «Τέρι της Χελώνας που Βρίζει».

Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. «Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου», λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. «Δεν θα πρεπε,» απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.

Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.

Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.

Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.

1. http://www.storyofstuff.org/movies-all/story-of-stuff/
2. It’s 57%. See http://www.monbiot.com/2010/05/05/carbon-graveyard/
3. See the film Blood in the Mobile. http://bloodinthemobile.org/
4. http://e360.yale.edu/feature/the_dirty_war_against_africas_remaining_rhinos/2595/
5. http://www.youtube.com/watch?v=i7VE2wlDkr8&list=UU25QbTq58EYBGf2_PDTqzFQ&index=9
6. http://www.ubergizmo.com/2012/07/commercial-for-googles-nexus-7-tablet-revealed/
7. Emmanuel Saez, 2nd March 2012. Striking it Richer: the Evolution of Top Incomes in the United States (Updated with 2009 and 2010 estimates). http://elsa.berkeley.edu/~saez/saez-UStopincomes-2010.pdf
8. http://www.bbc.co.uk/programmes/b01p424r

Όταν οι δημοκράτες γράφουν (κατά βάθος) κρυφοχουντικά άρθρα (μια απαντηση στον Άρη Δημοκίδη)

Με τον Άρη Δημοκίδη έχω μια σχέση (μόνος μου, αυτός δεν το ξέρει) μίσους-αγάπης. Μερικά από τα κείμενα που γράφει (ή αναδημοσιεύει) θα θελα να τα χω γράψει εγώ, τα υπόλοιπα μου ανεβάζουν την πίεση (πράγμα καλό γιατί είμαι λίγο υποτασικός).  Να για παράδειγμα εδώ με την Κανέλλη έγραψε πολλά από αυτά που θα ήθελα κι εγώ να γράψω. Το σημερινό bits and pieces όμως με έβγαλε απ τα ρούχα μου.

Έχει τίτλο »Την αναγνωρίζετε; Είναι η περίφημη Άμεση Δημοκρατία, με την οποία μας είχατε πρήξει ορισμένοι», ατάκα την οποία είπε κάποιος Θέμος Σταφυλάκης τον οποίο και δε γνωρίζω, αλλά μίλησα με το γκουκγλ και μου είπε πως γράφει στο Βήμα  έγραφε στο Βήμα πριν 12 χρόνια (ο καθένας μιλάει με το θεό του, υπάρχει κανένα πρόβλημα; ). Αφορμή για την ατάκα, είναι η απόφαση της συνέλευσης γονέων και κηδεμόνων 2 δημοτικών σχολείων του Χαλανδρίου να μη δεχτούν παιδιά Ρομά στο σχολείο φέτος.

Η λογική έχει πάνω κάτω ως εξής: Άμεση δημοκρατία δεν θέλατε εσείς οι «αγανακτισμένοι»; Να, ορίστε κι αυτοί με άμεση δημοκρατία αποφάσισαν να διώξουν τα παιδιά των Ρομά απ τα σχολεία.  Άρα η άμεση δημοκρατία είναι λάθος.

Ορίστε το βασικό μέρος της επιχειρηματολογίας του:

Όχι πως η δημοκρατία η τωρινή δεν χρειάζεται γιγάντιο λίφτινγκ,αλλά πάντα απορούσα με την αισιοδοξία όλων πως η «άμεση δημοκρατία» θα έφερνε πάντα τα αποτελέσματα που ήθελαν. Σα να μη γνώριζαν πως με τέτοιες συνθήκες θα έβγαινε -δυστυχώς- ο χειρότερος εαυτός των ανθρώπων. Σα να μη φαντάζονταν πως αν ο λαός αφεθεί τελείωςελεύθερος, χωρίς πολιτικά ορθούς φραγμούς ή δεσμευτικούς νόμους, και μπορεί να αποφασίζει για τα πάντα είναι έτοιμος να πάρει τις πιο σκληρές, εγωιστικές αποφάσεις. Η άμεση δημοκρατία (με κάποιους κανόνες βέβαια) σε έναν λαό με παιδεία και καλλιέργεια -πχ. στους Αρχαίους Έλληνες- μπορεί να δουλέψει και να είναι ευεργετική – ως μελλοντικός στόχος είναι χρήσιμος. Σήμερα όμως, χωρίς παιδεία και με έναν λαό έτοιμο να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου;

Απ’ το «δεν θέλουμε Ρομά ή ξένους στα σχολεία μας», μέχρι το «να μη γίνει σε καμία περιοχή ο ΧΥΤΑ», κι απ’ το «να μην παίζεται καμία παράσταση ή ταινία με την οποία δε συμφωνούμε» μέχρι πχ. το «απαγορεύονται οι αμβλώσεις, επιστρέφει η θανατική ποινή», ό,τι μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να γίνει δημοφιλές -και χωρίς καμία λογική- θα γίνεται νόμος. (Προχτές ένας φίλος αναρχικός μου είπε ότι αν σ’ αυτή τη φάση γινόταν όλα όπως τα ήθελε, φοβόταν ότι τελικά θα αποφάσιζε η χρυσαυγίτικη πλειοψηφία τα χειρότερα των μέτρων…)

Ο δρόμος προς στην κόλαση είναι φτιαγμένος με τις καλύτερες των υποθέσεων απ ότι φαίνεται. Πρώτη λάθος υπόθεση πως η άποψή «όλων» είναι πως η «άμεση δημοκρατία» θα έφερνε πάντα τα αποτελέσματα που θέλουμε (εμείς οι προοδευτικοί υποθέτω εννοεί). Δεύτερη, πως επειδή ένας σύλλογος γονέων και κηδεμόνων πήρε μια ρατσιστική απόφαση, όλοι είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον και να σκουπίσουν τα αίματα από το πηγούνι τους με τα σκαλπ οκτάχρονων παρθένων. Τρίτη, πως τα ανθρώπινα δικαιώματα παύουν να ισχύουν όταν έχεις άμεση δημοκρατία. Τέταρτη, πως αν είχαμε άμεση δημοκρατία, θα επέστρεφε η θανατική ποινή, θα απαγορευόντουσαν οι αμβλώσεις και πως ότι ήταν δημοφιλές θα γινόταν νόμος.

Προφανώς υπάρχει άγνοια για το πώς πολλοί από εμάς ορίζουμε την άμεση δημοκρατία. Ο Δημοκίδης προφανώς φαντάζεται λιντσαρίσματα, επιστροφή στη ζούγκλα, λαϊκά δικαστήρια και δεν ξέρω τι. Είναι κρίμα που δεν έχει φροντίσει να διαβάσει κοινωνική θεωρία -τουλάχιστον γύρω από τις προτάσεις για την άμεση δημοκρατία- αλλά θα έχει σίγουρα ο αναρχικός φίλος του κάποια βιβλία να του δανείσει. Εναλλακτικά, υπάρχει και η Wikipedia. Στην τελική, ας διαβάσει και λίγο Καστοριάδη αν και είναι πασέ.

Ο πυρήνας του προβλήματος όμως δεν είναι οι υποθέσεις που κάνει για τους γύρω του (εμάς που είμαστε υπέρ της άμεσης δημοκρατίας), αλλά οι υποθέσεις για τη στατικότητα της κοινωνίας. Η άποψη, πως το σύστημα αποφάσεων δεν επηρεάζει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Πως δεν παίζει ρόλο το σύστημα αντιπροσώπευσης και η έλλειψη ευθύνης για τις ατομικές μας αποφάσεις  που παράγει λαϊκισμό, ωχαδερφισμό και εκ του ασφαλούς συντηρητισμό. Πως δεν είναι αυτό που μετατρέπει τις αποφάσεις μιας κοινωνίας σε μαραθώνιους δημοτικότητας και διαχείρισης πολιτικού κόστους από εκλεγμένους αντιπροσώπους. Πως στην τελική, το να έχει ο καθένας μας προσωπικά την ευθύνη των αποφάσεων μιας ολόκληρης κοινωνίας και όχι την ευθύνη της ανάθεσης ανά τετραετία στο «μη-χείρον» δεν θα μας κάνει πιο υπεύθυνους.

Ακόμα περισσότερο με κάποιο μαγικό τρόπο υποθέτει πως το σημερινό σύστημα, παρ όλα τα προβλήματά του θα παίρνει καλύτερες αποφάσεις από το να αποφασίζουν οι πολίτες για τον εαυτό τους.  Στην πράξη βέβαια, το παρόν πολιτικό σύστημα έχει πάρει ουκ ολίγες ρατσιστικές αποφάσεις ή αποφάσεις που καταργούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα (το δικαίωμα στη στέγαση, στην υγεία, στην παιδεία, στη σίτιση). Γι αυτά, με κάποιον ακόμα πιο μαγικό τρόπο δεν ευθύνεται το σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλλά για τους γονείς στο χαλάνδρι οφείλεται προφανώς η άμεση δημοκρατία. Δυο μέτρα και περίπου 1536 σταθμά.  Όταν το κράτος έβγαλε στη δημοσιότητα ονόματα οροθετικών, είδαμε πώς η κοινοβουλευτική δημοκρατία εγγυήθηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Λυπάμαι, αλλά η Άμεση Δημοκρατία που περιγράφεις, δεν είναι καθόλου άμεση και ακόμα λιγότερο δημοκρατία. Είναι η επικράτηση της λογικής του (νεο)φιλελεύθερου ατομισμού που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και όλοι μαζί αποφασίζουν ποιον θα σφάξουν για να ευημερήσουν. Όπου δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και καθολική εκπαίδευση, υπάρχει μόνο η κοινωνία-ζούγκλα στην οποία ο καθένας κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον και το εκφράζουν στις συνάξεις της φυλής τους. Αλλά άμεση δημοκρατία δεν είναι αυτό. Άμεση δημοκρατία δεν είναι καν ένα ολοκληρωμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι απλά η αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων σε κάτι το κατά τι δημοκρατικότερο.

Είναι ο τρόπος να σταματήσουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες στους «κακούς πολιτικούς» και να αναλάβει ο καθένας τις δικές του. Όχι μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά καθημερινά. Να καταλάβει ο καθένας μας πως όταν στέλνεις στρατό στο Αφγανιστάν, να περιμένεις ένα κύμα φτωχών ανθρώπων να έρθει στη χώρα σου. Και πως αυτό, δεν είναι μια κακή απόφαση κάποιου μαλάκα πολιτικού, αλλά η δικιά σου μαλακισμένη απόφαση. Στην τελική, η άμεση δημοκρατία είναι ένας τρόπος απλά να μειώσουμε τις υπερεξουσίες σε μια κοινωνία. Δεν είναι καμία μαγική λύση για όλα τα προβλήματα του πλανήτη. Δεν είναι η κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ένας τρόπος να διαφυλαχθούν.

Που οδηγεί λοιπόν η λογική του Δημοκίδη; Σε μια ελίτ (διανοουμένων; προοδευτικών; αρθρογράφων;) η οποία ξέρει το καλό όλων και πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις ερήμην των υπολοίπων υπανάπτυκτων, χαζών και κακών ανθρώπων; Που θα επιβάλλει την προοδευτικότητά της (ή έστω τα ανθρώπινα δικαιώματα βρε αδερφέ) στην πλέμπα; Γιατί αν αυτός είναι ο ρόλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τότε είναι σαφώς ένα ανεπαρκές σύστημα. Αυτήν τη στιγμή τα ανθρώπινα δικαιώματα καταργούνται ένα ένα από μια εκλεγμένη κυβέρνηση και οι νεοναζί παίρνουν 13% στην πρόθεση ψήφου.  Ένα πολύ πιο επαρκές πολιτικό σύστημα – αν συνεχίσω το συλλογισμό Δημοκίδη- είναι μια χούντα προοδευτικών. Να αναλάβει επιτέλους μια φωτεινή ηγεσία με το στρατό, να επιβάλλει αυτά που οι υπανάπτυκτοι έλληνες δε μπορούν να κατανοήσουν και θέλουν να φάνε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Και όταν αυτή η ηγεσία κρίνει πως είμαστε έτοιμοι, να περάσουμε τότε στην άμεση δημοκρατία. Εννοείται φυσικά πως αυτή η ηγεσία θα είναι τόσο φωτισμένη που θα παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία της, όπως συμβαίνει πάντοτε ιστορικά στους ανθρώπους που συγκέντρωσαν υπερεξουσίες πάνω τους.

Υ.Γ. Για να προλάβω κάποιες παρεξηγήσεις, όχι δεν θεωρώ πως ο Δημοκίδης είναι κρυφοχουντικός. Θεωρώ πως έγραψε ένα αδικαιολόγητα εμπαθές άρθρο για την άμεση δημοκρατία και τους υποστηρικτές της και πως ο πυρήνας του συλλογισμού του είναι προβληματικός, μεταξύ άλλων και γιατί αν επεκταθεί οδηγεί σε φιλοχουντικά συμπεράσματα.

Υ.Γ.2: Θεωρώ τον όρο ανθρώπινα δικαιώματα προβληματικό και τον χρησιμοποίησα καταχρηστικά για να γίνω κατανοητός, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα για ένα άλλο ποστ.

Ξεχασμένες ιστορίες 3: Γκάνα

Η Γκάνα είναι μια μικρή χώρα της Υποσαχάριας Δυτικής Αφρικής. Αν και κατοικούνταν από την εποχή του χαλκού,  μεγάλες ομάδες πληθυσμού άρχισαν να την κατοικούν μετά τον δέκατο τρίτο αιώνα.  Μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, έχει δημιουργηθεί ένα από τα μεγαλύτερα βασίλεια της Αφρικής, αυτό των Ασάντι. Ήδη όμως από το δέκατο πέμπτο αιώνα, τη Γκάνα ανακάλυψαν οι Πορτογάλοι, οι οποίοι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αποθέματα χρυσού της. Σιγά σιγά την παίρνουν πρέφα κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κι έτσι σκάνε μύτη αρχικά οι συνήθεις ύποπτοι Ολλανδοί και Άγγλοι και στη συνέχεια Δανοί και Σουηδοί (που όπως αποδείχτηκε ήταν για την αποικιοκρατία, ότι ο Κουίνσι για τον Παναθηναϊκό. Κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει γιατί οι συγχωριανοί τους παίξανε μπάλα, ενώ αυτοί όχι). Οι Βρετανοί εντυπωσιασμένοι από το χρυσό, ονομάζουν την περιοχή Χρυσή Ακτή (Gold Coast), ενώ οι Γάλλοι εντυπωσιάζονται από τα κοσμήματα που φοράνε και ονομάζουν την περιοχή λίγο πιο δυτικά Ακτή Ελεφαντοστού.

Λίγο πολύ ακολούθησε αυτό που έγινε και περίπου σε ολόκληρη την Αφρική. Τους πήραν το χρυσό, τους έκαναν σκλάβους και παρ όλο που οι Βρετανοί έχασαν πολλές φορές τη μάχη με τα τοπικά έθνη-κράτη, τελικά επικράτησαν γύρω στο 1900 και μετέτρεψαν τη Χρυσή Ακτή σε προτεκτοράτο της Βρετανίας.  Παρ όλη τη νίκη τους, οι εξεγέρσεις ήταν συχνές και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγιναν ακόμα πιο έντονες. Κάπου εδώ αρχίζει και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Γκάνας.

Το Φεβρουάριο του ’48, η αστυνομία ανοίγει πυρ εναντίον διαδηλωτών που διαμαρτύρονται για την αύξηση του κόστους ζωής. Τραυματίζονται και σκοτώνονται 68 άτομα. Ξεσπούν ταραχές σε πολλές περιοχές και το Μάρτιο οι βρετανοί συλλαμβάνουν και φυλακίζουν τους πρωτεργάτες του νεοσυσταθέντος UGCC. Μεταξύ αυτών είναι και ο Kwame Nkrumah.  Οι βρετανοί καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα το λάθος τους και ένα μήνα μετά τους αφήνουν όλους ελεύθερους. Ήταν ήδη αργά. Ο Nkrumah γίνεται ο ηγέτης του κινήματος της γκανέζικης νεολαίας.

Μετά την απελευθέρωσή του, γυρίζει με ωτοστόπ τη χώρα και προπαγανδίζει υπέρ της ανεξαρτησίας. Μαζί του συντάσσονται οι αγρότες κακάο και τα σωματεία, ενώ καλεί σε συμμετοχή και τις γυναίκες, πράξη πρωτόγνωρη για την Αφρική.  Τον Ιούνιο του ΄49 συνεργάζονται και ιδρύουν το CPP με βασικό αίτημα την κυβερνητική αυτονομία της Γκάνας. Οι Βρετανοί προτείνουν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές όσων έχουν υψηλό εισόδημα, ενώ το CPP ζητάει καθολικό δικαίωμα ψήφου. Με την άρνηση των Βρετανών, ο Nkrumah ανακοινώνει την 1 Ιανουαρίου του 1950 την καμπάνια «Θετικής Δράσης»  η οποία συμπεριλαμβάνει πολιτική ανυπακοή, μη-συνεργασία,  μποϋκοτάζ και απεργίες.  Συλλαμβάνεται την ίδια μέρα και καταδικάζεται σε 3 χρόνια φυλάκισης για «πρόκληση σε παράνομη απεργία».

To άγαλμα του Nkrumah που αποκεφαλίστηκε το βράδυ του στρατιωτικού και αστυνομικού πραξικοπήματος

Αντιμέτωπη με διαδηλώσεις και διεθνή πίεση, οι βρετανοί αποφασίζουν να κάνουν εκλογές στις οποίες ο φυλακισμένος Nkrumah κερδίζει τις 34 από τις 38 έδρες. Κηρύσσεται η ανεξαρτησία της Χρυσής Ακτής και η μετονομασία της σε Γκάνα. Ο Nkrumah γίνεται υπέρμαχος του παναφρικανισμού,  της ενότητας της Αφρικής για την καταπολέμηση της νέας μορφής αποικιοκρατίας.  Στη συνέχεια, θα γράψει αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία είναι και τα «Νεο-αποικιοκρατία,  το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού» και «Η ταξική πάλη στην Αφρική».  Αν και τήρησε αποστάσεις από τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη της Αφρικής,  θεωρούσε πως το οικονομικό σύστημα που μπορεί να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες της Αφρικής και να οδηγήσει σε δικαιότερη ανάπτυξη, ήταν ο σοσιαλισμός.  Παρόλο που η δημοκρατικότητά του άρχισε να φθίνει σχετικά γρήγορα,  το βασικό του μέλημα ήταν η ανάπτυξη της βιομηχανίας με στόχο την απεξάρτηση της Γκάνας από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.  Κατά τη διάρκεια της θητείας του έχτισε το υδροηλεκτρικό φράγμα του Akosombo, που ακόμα και σήμερα συντηρεί τη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στον κόσμο και παράγει 1 GWatt ενέργειας.

Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ βρίσκεται σε επίσκεψη στο Βιετνάμ, η κυβέρνησή του ανατρέπεται με στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο υποστηρίχθηκε από τη CIA (σύμφωνα και με τις μετέπειτα μαρτυρίες πρώην πρακτόρων της).  Πριν το πραξικόπημα, η Γκάνα είχε πλούσια κοινωνική ανάπτυξη και υποδομές, ενώ το μέσο εισόδημα ήταν αντίστοιχο με αυτό της Ν. Κορέας. Στα χρόνια της δικτατορίας που ακολούθησαν, το εξωτερικό της χρέος εκτινάχθηκε από το 1 δισ. δολλάρια στα 7.5, άνθησε η διαφθορά, ξεπουλήθηκε ο φυσικός πλούτος ενώ το εισόδημα μειώθηκε δραματικά. Σήμερα, το 27% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από ένα ευρώ τη μέρα.

Ακόμα και σήμερα η Γκάνα συντηρεί ένα τεράστιο -για τα δεδομένα της- εξωτερικό χρέος, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των 2.5 εκατομμυρίων στην πρωτεύουσα Ακρά, ζει σε παραγκουπόλεις. Οι συμφωνίες για την εξόρυξη χρυσού, πετρελαίου και προσφάτως φυσικού αερίου με δυτικές εταιρίες δεν διαφέρουν και πολύ από τις εποχές της αποικιοκρατίας.

Υ.Γ.:  Παρόλο που στην Ακρά υπάρχει το Kwame Nkrumah Memorial Park, το οποίο περιέχει τον τάφο του και ένα μικρό μουσείο με τη βιογραφία του, δεν κατάφερα να βρω πουθενά (ούτε στο gift shop του μουσείου του το οποίο πουλάει βιβλία για τη Γκάνα και το Μαντέλα) κανένα από τα βιβλία του (ούτε και στο Amazon). Αν και ο Nkrumah είναι εθνικός ήρωας της Γκάνας, μερικά πράγματα μάλλον είναι καλύτερα όσο γίνεται να αποκρύπτονται για να μη δυσαρεστηθούν οι ξένοι «επενδυτές».

Υ.Γ.2: Αν και η χώρα έχει την τύχη να είναι πλούσια σε μέταλλα και πετρέλαιο,  οι κάτοικοι της πρωτεύουσάς τους συνεχίζουν να ζουν εδώ:

Με εξαίρεση τη γειτονιά με τις πρεσβείες, η υπόλοιπη Ακρά των 2μιση εκατομμυρίων είναι κάπως έτσι.

Αν ο Μανδραβέλης μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν άνεργος

Ξέρω, ξέρω. Ποιος ασχολείται στις μέρες μας με τον Πάσχο; Έχει γίνει τόσες φορές ρεζίλι που κανείς πια δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Και πώς να τον πάρει κανείς, όταν γράφει για τον Ζίζεκ (ο οποίος ψηφίστηκε εικοστός πέμπτος σε επιροή διανοητής σε Βρετανία και ΗΠΑ) οτι είναι σταρ της ποπ «διανόησης» (τα εισαγωγικά δικά του) κι οτι παραληρεί. Ποιος; Ο Πάσχος, που το μεγαλύτερό του πόνημα είναι το βιβλίο «ο πρώτος μου υπολογιστής».

Θα μου πεις, μην κρίνεις έναν άνθρωπο από τη βιβλιογραφία του και θα χεις δίκιο φίλε αναγνώστη. Ας τον κρίνω λοιπόν από το τελευταίο άρθρο που έπεσε στην αντίληψή μου (για κάποιο λόγο που δεν κατανοώ, αναδημοσιεύτηκε στο TVXS). Κάνοντας μια στροφή στη θεματολογία του, ο Πάσχος αυτή τη φορά δεν γράφει για την αριστερά, το συνδικαλισμό ή το ΣΥΡΙΖΑ που καταστρέφει τη χώρα, αλλά απαντά σε όσους τον κατηγορούν για στείρο αντιαριστερισμό και γόνιμο Μπομπολογλυφτισμό με μια θετική πρόταση για τις πόλεις. Υπό τον εμπνευσμένο τίτλο «Μια πρόταση για τις πόλεις».

Λίγο ως πολύ στο άρθρο του προσπαθεί να μας πείσει οτι είναι πολύ λογικό να εκλείψουν οι μικρές επιχειρήσεις, γιατί «Η ελληνική οικονομία δεν θα έχει ποτέ τα δανεικά ή το πλεόνασμα για να συντηρεί όλες αυτές τις μονοπρόσωπες, εμπορικές κατά κύριο λόγο, επιχειρήσεις.». Αγνοεί (;) ο Πάσχος βέβαια οτι η ελληνική οικονομία έχει σχεδόν μηδενικό πραγματικό έλλειμα κι οτι ούτως ή άλλως το αν θα έχεις MacDonalds και Public αντί για γυράδικα και Ταμκατζόγλου δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα δανεικά.

Αλλά όλα αυτά είναι εκτιμήσεις. Ως γνωστόν, τα προβλήματα ξεκινάνε όταν ο Πάσχος ξεκινά να φέρνει επιχειρήματα. Κάτι που ορθώς δεν κάνει συνήθως γιατί όσες φορές το προσπάθησε έγινε ρεζίλι. Ξεκινά λοιπόν ο Πάσχος λέγοντας οτι η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας -ο οικοδομικός κλάδος- δεν θα ξαναδεί ποτέ τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Ο λόγος; «Δεν απομένουν πλέον και πολλοί χώροι για να χτίσουμε». Ο λόγος λοιπόν που δεν χτίζονται σήμερα σπίτια, είναι γιατί δεν έχουμε πού να τα χτίσουμε. Όσοι πιστεύατε οτι η κρίση στις κατασκευές οφείλεται στην οικονομική κρίση, στην αφαίμαξη των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και στο οτι μετακινήθηκε ένα σημαντικό κομάτι του πλούτου από τους πολίτες στις τράπεζες (οι οποίες ούτε ως δάνεια δεν τα δίνουν πίσω) είσαστε γελασμένοι. Το πρόβλημα σύμφωνα με τον Πάσχο είναι οτι δεν υπάρχουν οικόπεδα. Και πώς αποδεικνύεται αυτό; Να ορίστε: «είχαν φτάσει τα καινούργια διαμερίσματα στην Κυψέλη να κοστίζουν όσο στο Μανχάταν».

Ο Πάσχος ή δεν έχει πάει ποτέ στο Μανχάταν, ή δεν έχει πατήσει το πόδι του στην Κυψέλη. Κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο. Η αλήθεια είναι οτι οι τιμές στο Μανχάταν πέφτουν τα τελευταία χρόνια, αφού η στεγαστική κρίση έχει χτυπήσει και την καρδιά του καπιταλισμού. Σύμφωνα με το CNN, η μέση τιμή πώλησης για ένα απλό διαμέρισμα στο Μανχάταν σύμφωνα με τρία μεσιτικά γραφεία, κυμαίνεται από 800 έως 850 χιλιάδες δολλάρια. Ας πούμε περίπου 700 χιλιάδες ευρώ. Κι αυτό μετά την πτώση των τιμών. Γιατί ας πούμε το 2010 και αν δούμε τις τιμές μόνο των διαμερισμάτων (χωρίς τα co-ops), η μέση τιμή ήταν κοντά στο 1 εκατομμύριο δολλάρια. Από το 2005 και μετά, η μέση τιμή για ένα διαμέρισμα κυμάνθηκε από 900.000 μέχρι 1.2 εκατομμύρια δολλάρια. Περίπου 800.000 ευρώ δηλαδή. Και δε μιλάμε για νέα διαμερίσματα, ούτε για μεγάλα. Μιλάμε για το μέσο όρο όλων των διαμερισμάτων, που στην πλειοψηφία τους στο Μανχάταν δεν είναι ούτε καινούρια ούτε μεγάλα.

Ο Μανδραβέλης ισχυρίζεται δηλαδή, πως πριν μερικά χρόνια το μέσο διαμέρισμα (καινούριο ή παλιό) στην Κυψέλη κόστιζε 800 χιλιάδες ευρώ. Δύο πιθανότητες μπορώ να σκεφτώ. Ή βγάζει νούμερα απ το μυαλό του όπως συνηθίζει, ή κάποιος μεσίτης τον έπιασε πολύ βλάκα και του πούλησε ολοκαίνουριο δυάρι στην Κυψέλη για 1 εκατομμύριο ευρώ. Τα θεωρώ ισοπίθανα σενάρια.

Ποιά είναι η πρόταση λοιπόν του Πάσχου για τους μικροϊδιοκτήτες; Να μετατρέψουν τους χώρους σε κλειστά γκαράζ. Για τα «διάσπαρτα κατασήματα των 30-50 τ.μ.», η λύση είναι να γίνουν γκαράζ. Κλειστά. Για τα οποία θα πληρώνει χαράτσι 300 ευρώ το χρόνο και φόρο επιτηδεύματος άλλα 500. Χωρίς το φόρο εισοδήματος, ακινήτων κτλ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, μάλλον δεν ξέρει πόσος χώρος είναι το ένα τετραγωνικό. Γιατί ένα γκαράζ 30 τετραγωνικών χωράει 2 αυτοκίνητα, με μεγάλη δυσκολία τρία. Αν η νεοφιλελεύθερη «διανόηση» στην ελλάδα αποτελείται από αρθογράφους σαν τον Πάσχο, δεν είναι να απορείς που με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική πάμε για φούντο.

Μετεκλογική ανάλυση: Περί ελληνικού λαού που φοβήθηκε

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιούνη και την απογοήτευση που έφεραν αυτές σε ένα μέρος του κόσμου που βλέπει να συνεχίζονται οι ίδιες πολιτικές σα να μην άλλαξε τίποτα, έχουν αρχίσει αναλύσεις του τύπου «οι έλληνες είναι κότες», «στις εκλογές φάνηκε οτι ο ελληνικός λαός χέστηκε απ το φόβο του» κ.α.

Δεν είναι πως έχω κάποια διάθεση να υπερασπιστώ τη γενναιότητα των νεοελλήνων, που αν κρίνω από τον αριθμό των μαχαιρωμένων μεταναστών που καθημερινά αυξάνεται, μάλλον για τους περισσότερους αρχίζει και τελειώνει στο να πανηγυρίζει μπροστά στην τηλεόραση για τη νίκη στο γιούρο. Αλλά αυτό το τσουβάλιασμα του «ο λαός μίλησε», «ο λαός χέστηκε», «ο λαός φοβάται» είναι ανόητο και επικίνδυνο.

Το βράδυ των εκλογών της 6ης Μάη, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους δήλωναν πως το μήνυμα του ελληνικού λαού ήταν πως θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας. Αυτό προφανώς βασιζόταν στο οτι κανένα κόμμα δεν είχε αυτοδυναμία. Στην πραγματικότητα όμως, επειδή ο ελληνικός λαός δεν είναι ένας άνθρωπος αλλά αρκετά εκατομμύρια, ένα 19% περίπου ψήφισε το κόμμα που έλεγε «αυτοδυναμία ή ξανά εκλογές», ένα 17% ένα κόμμα που έλεγε δεν συγκυβερνώ με μνημονιακά κόμματα – κυβέρνηση αριστεράς, ένα 10% ένα κόμμα που έλεγε οτι με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν συνεργάζονται ούτε νεκροί, ένα 8.5% ψήφισε αυτούς που δεν θέλουν να συνεργαστούν με κανέναν (ΚΚΕ) και ένα 7% ψήφισε τους «εναντίων όλων» (και της λογικής). Τελικά δλδ τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που μιλούσανε για συνεργασίες χωρίς πολλούς όρους, πήρανε περίπου το 20% των ψήφων. Δεν το λες και πλειοψηφία πόσο μάλλον «ελληνικό λαό».

Συνέχεια αυτής της λογικής (από άλλους ανθρώπους) είναι και το «οι έλληνες απέδειξαν πως είναι κότες». Μια επικίνδυνη υπερ-απλούστευση.

Εξώφυλλο του Unfollow του Ιουλίου

Είναι όμως έτσι; Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Μαϊου, οι έλληνες είχαν ψηφίσει 44% ΠΑΣΟΚ και 33.5% ΝΔ στις εκλογές του 2009, ενώ ένα 4.6% είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Σύνολο 77.5% για ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στις 6 Μαίου, αυτοί οι δύο μαζί, δε συμπλήρωναν ούτε 32%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ  πήρε 17% των ψήφων. Ένα μήνα μετά και μετά από ατελείωτες ώρες τρομοκρατίας εντός και εκτός ελλάδος, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ πήραν 41% και ο ΣΥΡΙΖΑ 27%. Συνολικά δλδ ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε περισσότερο απ όσο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί, ασχέτως του αν δεν κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές. Πού οφείλεται όμως η άνοδος της ΝΔ;

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λοιπόν πήραν τις μισές ψήφους από όσες είχαν πάρει πριν τρία χρόνια και η ΝΔ πήρε κάτω από 30%. Ποσοστό χαμηλότερο από το 2009 όπου είχε υποστεί ιστορική ήττα. Παρ όλα αυτά για κάποιους «ο ελληνικός λαός είναι κότες» και «αποφάσισε πως θέλει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για κυβέρνηση». Ποιοι όμως το αποφάσισαν; Έχει κι αυτό τη σημασία του. Χτες λοιπόν δημοσιεύτηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση της Public Issue με το κοινωνικό προφίλ των κομμάτων στις εκλογές.  Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι ηλικιακές διαφορές:

Αν θεωρήσουμε λοιπόν οτι οι ηλικίες μέχρι 55 ετών είναι εργαζόμενοι/άνεργοι/φοιτητές κ.α. και από 55 ετών και πάνω συνταξιούχοι ή άνθρωποι που βγαίνουν από στιγμή σε στιγμή στη σύνταξη, έχουμε για τις ηλικίες κάτω των 55 τα εξής αποτελέσματα:

• – ΣΥΡΙΖΑ ~ 34%
• – ΝΔ ~ 20%
• – ΠΑΣΟΚ ~ 7%

Ενώ για τις ηλικίες άνω των 55 και άνω:

• ΝΔ ~ 41%
• ΣΥΡΙΖΑ ~ 19%
• ΠΑΣΟΚ ~ 18%

Βλέπουμε, δηλαδή πως παρά την προπαγάνδα των Πρετεντέρηδων και Μανδραβέληδων πως δηλαδή «οι αργόσχολοι και κρατικοδίαιτοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ», στην πραγματικότητα η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στις λεγόμενες «παραγωγικές» ηλικίες σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που είναι κυρίως συνταξιούχοι. Εκτίμηση που επιβεβαιώνεται απόλυτα από τον επόμενο πίνακα:

Υπενθυμίζω, στην πρώτη στήλη είναι η ΝΔ, δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ, τρίτο το ΠΑΣΟΚ.

Το πιο εντυπωσιακό (σε σχέση πάντοτε με την προπαγάνδα των μανδραβέληδων) είναι οτι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλύτερες διαφορές από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στους ιδιωτικούς υπαλλήλους απ ότι στους δημόσιους. Στη μόνη κατηγορία που το παιχνίδι έρχεται Χ, είναι στους εργοδότες/αυτοαπασχολούμενους. Οι πρώτοι μάλλον ψήφισαν ΝΔ και οι δεύτεροι ΣΥΡΙΖΑ 😛

Και τι σημαίνει αυτό; Οτι οι συνταξιούχοι είναι κότες και φοβούνται μη χάσουν τη σύνταξή τους; Θα μπορούσαμε να το πούμε κι αυτό, αλλά θα ήταν εξίσου αυθαίρετο και επικίνδυνο. Ας δούμε ακόμα δύο πίνακες πριν βγάλουμε συμπεράσματα:

Τη Νέα Δημοκρατία λοιπόν, ψήφισε το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που δηλώνουν δεξιοί/κεντροδεξιοί, ένα μικρό ποσοστό (25%) των ανθρώπων που δηλώνουν κεντρώοι και ελάχιστοι αριστεροί. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε κυρίως από ανθρώπους που δηλώνουν αριστεροί και κεντροαριστεροί και λιγότερο από τους κεντρώους, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύουν οτι αυτοί οι όροι δεν σημαίνουν τίποτα τον στήριξε επίσης.

Ας δούμε όμως και την κομματική προτίμηση πριν βγάλουμε συμπεράσματα. Τι ψήφισαν δηλαδή αυτοί την 6η Μάη.  Βλέπουμε οτι αύξηση της ΝΔ, έρχεται κυρίως από δύο μέτωπα. Ένα 30% των ανθρώπων που ψηφίσαν ΛΟΙΠΑ (που θυμίζω ήταν το 18% των συνολικών ψήφων την προηγούμενη φορά) και ένα 35% ανθρώπων που δεν είχαν ψηφίσει. Από τα ΛΟΙΠΑ κόμματα, αν και δεν έχουμε συγκεκριμένα στοιχεία, θα κάνω ένα αρκετά λογικό βήμα και θα υποθέσω οτι μάζεψε τις ψήφους της Ντόρας, της Δη.Ξαν-Μάνος κ Σία και του ΛΑΟΣ που έχασε κι αυτό το μισό του ποσοστό και όχι της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ , των Οικολόγων και της Κοινωνικής Συμφωνίας.

Συμπέρασμα; Παρά τα όσα λένε οι πρετεντέρηδες και οι τσίμες, αυτό που έκρινε σε μεγάλο βαθμό το δεύτερο εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, Σαμαράς ή χάος και Ευρώπη ή Αφρική. Αυτό που συνέβη είναι οτι η προπαγάνδα της δεξιάς επικεντρώθηκε στο εμφυλιακό «έρχονται οι κομμουνιστές να σας βιάσουν τις γυναίκες», το οποίο έπιασε και συσπείρωσε ανθρώπους άνω των 55, που δεν είχαν ψηφίσει μικρό δεξιό κόμμα ή δεν είχαν ψηφίσει καθόλου. Υπό το φόβο της κομμουνιστικής απειλής λοιπόν, συνταξιούχοι και νοικοκυρές σηκώθηκαν απ την τηλεόραση και πήγαν να ψηφίσουν Σαμαρά για να μη γίνουμε Σοβιετική Ένωση. Οι άνθρωποι που τρώνε τα σκατά καθημερινά, έχουν επαφή με την καθημερινότητα και άλλες πηγές πληροφόρησης πέραν του ΣΚΑΙ και του MEGA, ψήφισαν σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας οτι με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα γίνουμε σίγουρα άστεγοι.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν είναι απόλυτα, υπήρξε και ένα 40% συνταξιούχων και νοικοκυρών που δεν ψήφισαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, οι μισοί από αυτούς ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά οι γενικές κατευθύνσεις είναι ενδεικτικές για το ποια προπαγάνδα έπιασε.

Δεν ήταν «κότες» λοιπόν οι έλληνες, ας μην κολλάμε σε απλουστεύσεις για να πνίξουμε την απογοήτευσή μας που θα μας κυβερνούν οι τράπεζες πάλι. Απλά ένα κομμάτι της κοινωνίας, της παλιάς δεξιάς, κολλημένο σε δίπολα παλαιότερων ψυχροπολεμικών δεκαετιών, ψάρωσε από την προπαγάνδα περί κομμουνιστικού κινδύνου και ψήφισε Σαμαρά.

Κωλοτούμπες: Ο Μεγάλος τελικός

Ενώ η μπλογκόσφαιρα ασχολείται με τις κρυφές δημοσκοπήσεις, εμείς στο clopy.wordpress.com είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε σήμερα σε παγκόσμια αποκλειστική μετάδοση, τις υποψηφιότητες για τον Mr. Κωλοτούμπα 2012*

Ας δούμε τις υποψηφιότητες:

Παναγιωτηηηηηης Ψωμιαααδηηηηηηηης: Διεκδικεί σήμερα τον τίτλο χάρη στη δήλωσή  του (και τη διάψευσή της)  περί «αδελφού κόμματος» (Χρυσή Αυγή)

Αντωωωνηηηηηηηης Σαμαρααααααααας: Βρίσκεται απόψε ανάμεσά μας, λόγω των δηλώσεών του ένα χρόνο πριν πως «όσοι βάζουν το δίλημμα μεσοπρόθεσμο ή δραχμή» είναι ανεύθυνοι και διώχνουν τις καταθέσεις.

Άδωνιιιιιιις Γεωργιαααααδηηηηηηηηης:  Για το «Λένε τώρα σοβαρά, οτι θα φύγω εγώ απ το ΛΑΟΣ να πάω στη Νέα Δημοκρατία;»

Κυριααακοοοοοοος Βελοπουλοοοοοοοοος:  «Θα φύγω τελευταίος απ το ΛΑΟΣ. Γιατί το άδικο δεν το θέλει κι ο θεός»

Βαγγεεεεληηηηηηηης Βενιζεεεελοοοοοοοος: «Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους»

Γιωργοοοοοοοοος Καρατζαφεεεερηηηηηηης: Για το «ο Παπαδήμος είναι της λέσχης Μπιλντεμπεργκ» και το «τον Παπαδήμο τον πρότεινα εγώ».

Γιωργααααααακηηηηηηηηηηηηηης Παααπααανδρεεεεεουουουου: Για το «δεν θα αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης, δεν θα παγώσουμε τους μισθούς, δεν θα αυξήσουμε τους φόρους»

Και ένα βίντεο εκτός συναγωνισμού: Προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ το 2007 , που κατηγορεί τη ΝΔ για μια κωλοτούμπα, την οποία έκανε αργότερα και το ίδιο.

*Σημείωση της επιτροπής: Ζούμε στην κοινωνία του θεάματος. Ως εκ τούτου στον τελικό γίνονται δεκτές μόνο υποψηφιότητες που έχουν σταλεί με βίντεο. Αν πιστεύετε οτι παραλείψαμε την υποψηφιότητά σας, μη διστάσετε να μας στείλετε το βίντεο της κωλοτούμπας σας όσο ακόμα οι υποψηφιότητες είναι ανοικτές.

Όταν ο Σαμαράς έκανε κωλοτούμπες, ο Μελισσανίδης έτρωγε βελανίδια

Το θέμα μας απόψε είναι η κωλοτούμπα. Και συγκεκριμένα η πολιτική κωλοτούμπα η οποία έχει κυριαρχήσει στην ελληνική πολιτική σκηνή από τις 6 Μαϊου και μετά. Είναι πραγματικά υπεράνθρωπες οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι έλληνες πολιτικοί για να ξεχωρίσουν και δύσκολη η καταγραφή του ιστορικού, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε μέρος αυτών. Ας μην ξεχνάμε, οτι έχουμε ακόμη ένα μήνα σχεδόν μέχρι τις επόμενες εκλογές και θα δούμε πολλά ακόμα.

Ας περάσουμε όμως στους πραγματικούς σταρς αυτής της βραδιάς, τους πολιτικούς μας. Η σειρά είναι τυχαία, ο κάθε υποψήφιος έχει τη δική του προσωπική διαδρομή και δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη (την κωλοτούμπα):

– Αντώνης Σαμαράς: Πολιτικός με εμπειρία στην κωλοτούμπα, έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ, έκανε δικό του κόμμα για να επιστρέψει σ’αυτήν κάποια χρόνια αργότερα. Ψήφισε όχι στο πρώτο μνημόνιο και διέγραψε τη Ντόρα επειδή ψήφισε ναι. Στη συνέχεια ψήφισε ναι και διέγραψε 21 βουλευτές που ψηφίσανε όχι. Τώρα πήρε πίσω τη Ντόρα που έλεγε ναι και βουλευτές του ΛΑΟΣ που μέχρι χτες λέγανε όχι. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να αλλάξει άποψη και από το «μου δίνετε αυτοδυναμία ή ξανά εκλογές» στο «είστε ανεύθυνοι που θέλετε πάλι εκλογές».

– Ντόρα Μπακογιάννη: Ψήφισε ναι στο μνημόνιο και διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία. Δήλωσε πως «θα αποχωρήσω από την πολιτική αν δε μπει το κόμμα μου στη βουλή» και όταν το κόμμα της δεν μπήκε, επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία. Για την οποία λίγες μέρες πριν είχε δηλώσει πως είναι «αδιόρθωτοι μέχρι τέλους και επικίνδυνοι». Υπάρχουν βέβαια κάποιοι (κακεντρεχείς) που λένε πως το πρώτο δεν αποτελεί κωλοτούμπα καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική ούτως ή άλλως.

– Φώτης Κουβέλης: Κάποτε στέλεχος του Συνασπισμού, αποχώρησε και έφτιαξε τη Δημοκρατική Αριστερά. Επεσήμανε την υπέρτατη ανάγκη να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές, αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν αν δεν συμφωνούσε κι ο ΣΥΡΙΖΑς τον οποίο λίγες μέρες πριν και λίγες μέρες μετά είπε επικίνδυνο και λαϊκιστή.  Μάδησε τη μαργαρίτα για μερικές μέρες και τελικά κατέληξε πως δεν θέλει να συμμετάσχει χωρίς το φίλο του τον Αλέξη. Οι ίδιοι κακεντρεχείς με τους παραπάνω, λένε πως δέχτηκε τηλεφώνημα λίγες ώρες πριν από τον Καρατζαφέρη που του είπε «Φώτη μην κάνεις την ίδια μα..κία με μένα». Ο ίδιος, τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές δήλωνε οτι δεν θα συνεργαστεί με μη-προοδευτικές δυνάμεις, αφήνοντας να εννοηθεί οτι σε αυτές συμπεριλαμβάνει και το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Τέσσερις μέρες μετά, στις προοδευτικές δυνάμεις συμπεριλάμβανε ακόμα και τη ΝΔ.

– Πάνος Καμμένος: Ο πολιτικός που δήλωσε πως «Ούτε νεκρός συνεργασία με τη ΝΔ» και πως «ότι λέμε ισχύει για πάντα«, λέγεται πως παρέδωσε ένα non-paper στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπου λίγο-πολύ έλεγε πως το κόμμα τους θα συνεργαστεί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ άμα είναι να πάρει 1 υπουργείο και μερικές καλές θέσεις. Το έγγραφο στάλθηκε στα κόμματα, οι βουλευτές του δεν είχαν ενημερωθεί και ο ίδιος βγήκε και κατηγόρησε την προεδρία πως πλαστογράφησε ένα κείμενο για να τον εκθέσει. Κάτι το οποίο δεν έγινε πολύ πιστευτό όπως ήταν αναμενόμενο.

– Κώστας Κιλτίδης: Το πιο hot όνομα κάθε μεταγραφικής περιόδου. Μέσα σε 2 χρόνια άλλαξε 4 κόμματα. Από τη ΝΔ, στη Δημοκρατική Συμμαχία, από εκεί στο ΛΑΟΣ και ξανά πάλι στη ΝΔ. Ο άνθρωπος που υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα τύπου μνημόνιο-αντιμνημόνιο, λτιότητα-ανάπτυξη και άμυνα-επίθεση και μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις εξίσου καλά. Συνεργάτες του Βαλβέρδε λένε πως ο Ισπανός τεχνικός φεύγοντας από τον Ολυμπιακό δήλωσε πως «Αν είχαμε έναν παίκτη-εργαλείο όπως ο Κιλτίδης, δεν θα είχαμε αποκλειστεί από το UEFA».

– Ευάγγελος Βενιζέλος: Οι (γνωστοί μας πλέον) κακεντρεχείς, λέγανε πως ένας άνθρωπος με το πολιτικό βάρος του Μπένι, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κωλοτούμπες. Πόσο άδικο είχαν. Ο άνθρωπος που αρνήθηκε να κάνει debate με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς στις προηγούμενες εκλογές και ήθελε μόνο τους πρώτους δύο, τώρα καταγγέλει τον Σαμαρά που τον άφησε απ έξω και κάνει με τον Τσίπρα. Χρυσή στιγμή στη φετινή του σταδιοδρομία θεωρείται και η δήλωσή του πως «το ΠΑΣΟΚ έβγαλε το χρέος από τις πλάτες των πολιτών χωρίς να ανοίξει ρουθούνι». Φήμες λένε οτι μετά από αυτήν τη δήλωση ο George R. R. Martin είπε στον ατζέντη του: «Αν πεθάνω πριν ολοκληρώσω το Song of Fire and Ice (Game of Thrones), θέλω να το ολοκληρώσει ο Βενιζέλος».

– Στέφανος Μάνος: Ο άνθρωπος με το πιο πρωτοποριακό οικονομικό πρόγραμμα στις φετινές εκλογές που περιλάμβανε μείωση φόρων και εισφορών, αύξηση κοινωνικών δαπανών και αποπληρωμή του χρέους, θα διοικούσε τη χώρα με την ίδια αποτελεσματικότητα που διοίκησε και την Αλλατίνη. Αφού τους κατήγγειλε όλους προεκλογικά, κατάφερε τελικά να φάει χυλόπιτα ακόμα και από το Βενιζέλο, πράγμα που φαινόταν απίθανο. Τελικά θα συνεργαστεί με τον Τζήμερο του Δημιουργία Ξανά, με τον οποίον έχουν εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, κάτι όμως που το Photshop μπορεί να διορθώσει.

– Θάνος Τζήμερος: Ο επιχειρηματίας με τις φρέσκιες αποτυχημένες ιδέες της θατσερικής αγγλίας με ολίγον από δουλεμπόριο και πατριδοκαπηλία, δήλωνε οτι είναι υπερ της «πολιτικής χωρίς πολιτικούς«. Μετά τις εκλογές και αφού δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής, ανακοίνωσε τη συνεργασία του με το Στέφανο Μάνο ο οποίος βγήκε πρώτη φορά βουλευτής μόλις πριν 35 χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία. Επειδή όμως τα προεκλογικά τους προγράμματα είχαν κομματάκι μεγαλούτσικες διαφορές σε κάποια θέματα όπως το μεταναστευτικό, άλλαξε το πρόγραμμά του με τη δημοκρατική μέθοδο του Photoshop.

– Γιώργος Καρατζαφέρης: Οι κακεντρεχείς (πολλά) λένε πως ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ απαντάει αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου ανάλογα με τον αν η τελευταία πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ τελειώνει σε σύμφωνο ή φωνήεν. Η αλήθεια είναι οτι το ΛΑΟΣ ψήφισε το πρώτο μνημόνιο αλλά αμέσως μετά όταν κάποιος το ανέφερε αναφωνούσε «ποιο ελάφι;» και συνέχιζε να δηλώνει ενάντια στα μνημόνια. Μέχρι που συμμετείχε στην επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση από την οποία αποχώρησε με τα ποσοστά του μονοψήφια. Έκτοτε κάνει αντιμνημονιακό αγώνα κυρίως ενάντια στον παλιό του εαυτό. Αλλά όχι τον πολύ παλιό του.

– Γιώργος (Γιωργάκης) Παπανδρέου: Αν και αποχώρησε από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές, έχει μπει στο πάνθεον της κωλοτούμπας μετά τα περίφημα «Λεφτά (δεν) υπάρχουν» και «Δεν θα αυξήσω το ΦΠΑ/ δεν θα πάρω νέα μέτρα»

Σίγουρα υπάρχουν πολλές (και πολλοί) κωλοτούμπες τους οποίους ξεχάσαμε, δεν είχαμε χρόνο ή δεν θέλαμε να ασχοληθούμε μαζί τους επειδή είμαστε διαπλεκόμενοι. Η Κατσέλη και άλλοι ΠΑΣΟΚοι βουλευτές που μας έπρηξαν σε κάθε ψηφοφορία δύο χρόνια τώρα θα ψηφίσω/δεν θα ψηφίσω. Ίσως κι ο ΣΥΡΙΖΑς (θα λεγαν οι κακεντρεχείς) που από τότε που του επιτέθηκε Το Σύμπαν έχει μαλακώσει κάπως το λόγο του. Κατηγορήθηκε ωστόσο μετά τις εκλογές για μη-κωλοτούμπας από τα υπόλοιπα κόμματα αφού αρνήθηκε να κάνει άλλα από αυτά που έλεγε προεκλογικά. Οι μόνοι που αδιαμφισβήτητα ήταν στα όρια της (νεκρικής, λένε οι κακεντρεχείς) ακαμψίας ήταν τα στελέχη του ΚΚΕ (τα τελευταία 30 χρόνια).

Επεξεγασία 21/5 13:46: Όπως μου θύμισε κι ο ΠάνωΣ Κ. ξέχασα έναν βασικό κωλοτούμπα της φετινής εκλογικής σεζόν, τον Άδωνις Γερωγιάδις που είχε δηλώσει λίγες μέρες πριν πάει από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, «Ρε πάτε καλά…Θα πάω εγώ στη Νέα Δημοκρατία;» και έναν all time classic, τον Θεόδωρο Πάγκαλο να  δηλώνει «θα φυγω από το πασοκ αν γινει αρχηγος ο Παπανδρεου» το 2001.